‘De wind snijdt lekker door je heen,’ zei een vrouw afgelopen
donderdag bij de bushalte. Het was met een gevoelstemperatuur van -20 de koudste
dag van de week. Onderweg naar Den Haag dacht ik aan jongstleden zondag.
Tijdens een trail door Meijendel liep ik met een straffe wind tegen over het
strand, ploeterde door rul duinzand omhoog en voelde op beschutte stukken de zon.
Het was een mooie voorbereiding op de marathon en tegelijk een dag met de
loopgroep die ik voor geen goud had willen missen.
Donderdag besloot ik in de bus naar huis om ondanks de kou toch te gaan lopen. Met de wind in de rug viel het lopen over verlaten paden me aanvankelijk mee. Ik zag het schijnsel van de volle maan als een gedimd stadionlicht over het ijs op de roeibaan vloeien. Op een open stuk verkilde de oostenwind van opzij de helft van mijn lijf. Ik wilde versnellen maar hield me in, met in gedachten de raad van onze trainster ‘rustig aan met koude spieren.’ De vrijdag erna was eigenlijk een rustdag, maar de schaatsen riepen en ’s middags gleed ik eerst met mijn vrouw en later met mijn zoon over het natuurijs van de Hennipsloot. Wat een heerlijk vrij gevoel geeft dat toch. Herinneringen aan mooie schaatstochten drongen zich aan me op.
Zaterdag volgde de lange duurloop op de laatste koude dag van het jaar. Met een loopmaatje een route uitgestippeld door het Bergsche Bos. De sneeuw knerpte onder onze schoenen. De skiheuvel in Bergschenhoek leek opeens een natuurlijk onderdeel van het landschap. De laatste kilometers sneed de wind mijn adem af, het zweet onder mijn cap leek te bevriezen en mijn tempo stortte in. Nu, op deze zachte zondagochtend wachten de loopschoenen op een rustig rondje om het weekschema te voltooien. De winter verlaat het land, maar wat was het afgelopen week koud he?
Donderdag besloot ik in de bus naar huis om ondanks de kou toch te gaan lopen. Met de wind in de rug viel het lopen over verlaten paden me aanvankelijk mee. Ik zag het schijnsel van de volle maan als een gedimd stadionlicht over het ijs op de roeibaan vloeien. Op een open stuk verkilde de oostenwind van opzij de helft van mijn lijf. Ik wilde versnellen maar hield me in, met in gedachten de raad van onze trainster ‘rustig aan met koude spieren.’ De vrijdag erna was eigenlijk een rustdag, maar de schaatsen riepen en ’s middags gleed ik eerst met mijn vrouw en later met mijn zoon over het natuurijs van de Hennipsloot. Wat een heerlijk vrij gevoel geeft dat toch. Herinneringen aan mooie schaatstochten drongen zich aan me op.
Zaterdag volgde de lange duurloop op de laatste koude dag van het jaar. Met een loopmaatje een route uitgestippeld door het Bergsche Bos. De sneeuw knerpte onder onze schoenen. De skiheuvel in Bergschenhoek leek opeens een natuurlijk onderdeel van het landschap. De laatste kilometers sneed de wind mijn adem af, het zweet onder mijn cap leek te bevriezen en mijn tempo stortte in. Nu, op deze zachte zondagochtend wachten de loopschoenen op een rustig rondje om het weekschema te voltooien. De winter verlaat het land, maar wat was het afgelopen week koud he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten