zaterdag 23 december 2017

Nog een keer

'Dit was echt de laatste keer,' hoor ik een vrouw puffen terwijl ik vlak na de finish dankbaar een flesje sportdrank aanneem. Haar woorden ketsen af op het schild van euforie dat me omhult. Ik heb zojuist de halve marathon van Linschoten voltooid in 2u:03m en een handvol seconden. Mijn snelste tijd in dertig jaar geeft me zicht op die verdraaide en magische twee uurs grens. Die zou ik graag eens slechten. Glibberend bereik ik de sporthal waar de blije gezichten van andere lopers van Loopgroep Nesselande me tegemoet stralen. Tussen de tonen van een dreunende beat van een dj, die waarschijnlijk dacht dat hij op Dance Valley stond, beluister ik enthousiaste uitspraken. 'Voor het eerst onder de twee uur,' of 'raad eens, 1:46!' en 'we gingen zo hard samen, 1:55, ongelooflijk.' Ik moet mijn best doen om tevreden met mijn eigen tijd te blijven. Lopen is zo'n mooie metafoor voor het leven. Je spiegelt zo snel je prestaties aan de resultaten van anderen, dat je geneigd bent te vergeten tevreden met die van jezelf te zijn. En tevredenheid overheerst. In deze loop wilde ik achterhalen waar ik sta richting april. Want ik ben weer onderweg naar Rotterdam, voor een derde deelname aan die hele mooie marathon in de Maasstad. Ik zit op schema en kijk uit naar de komende weken, naar trainen met elkaar in de loopgroep en naar rustige duurlopen rond de Rotte, mijn thuisgebied. Ook het erover bloggen pak ik weer op. Gewoon omdat ik het leuk vind om te schrijven en ervaringen te delen. En ik benieuwd naar die van jou, dus deel gerust, ik kijk ernaar uit.