Tijdens uitjes van de loopgroep voel ik me dertig jonger, zoals afgelopen zondag tijdens een kanotocht rond de Nieuwkoopse plassen. Ik heb zoveel gelachen dat ik niet meer wist of mijn kaken of mijn buik de meeste pijn deden. Hierdoor zou je wellicht gaan denken dat er alleen een beetje gedobberd werd, maar niets is minder waar. Martin, trainer van de marathongroep, en zijn vrouw Anja zijn fervente kanoërs die met een Canadese kano kampeertochten in meerdere Europese landen hebben gemaakt. Zij wilden ons met hun hobby laten kennis maken en als Martin je meeneemt, dan worden er kilometers gemaakt.
Zondagochtend even na tien uur vertrokken we met eenentwintig kanoënde lopers, verdeeld over vier Canadese kano’s en elf kajaks, vanuit Noorden (bij Nieuwkoop) voor een tocht van ruim vijftien kilometer door het natuurgebied rond twee uitgestrekte veenplassen. De route slingerde door brede vaarten en smalle slootjes. We kwamen op plekken waar geen andere boten mogen komen. Het riet wuifde ons toe en omarmde zo nu en dan een beginnende kanoër die even vergat hoe je ook weer moest sturen. Vanaf het water genoten we van de weidse blik over de rietvelden en de kleurige waterlelies die links en rechts van de kano’s in grote getale in bloei stonden.
De bewolking en wind maakte het aanvankelijk fris, maar door de inspanning verdwenen vestjes als snel in de waterdichte tonnetjes aan boord. Soms zat de wind mee, en soms ook tegen. Op het open water trotseerden we golven en in de beschutting van de rietkragen gleden we soepel over bijna spiegelglad water. Hilarische taferelen met kano’s in elkaars vaarwater en peddels in de knoop wisselden af met geconcentreerd varen en een steeds soepelere techniek.
Lunchen deden we op een eilandje aan de rand van de Noordeinderplas. Daarna pittig ploeteren tegen de wind in over de vaart langs Nieuwkoop. Het zingen van schoolkampliedjes hield de stemming er goed in. Vervolgens voeren we met een grote bocht en een flinke bries in de rug over diezelfde plas terug naar het startpunt. Die rugwind was welkom want ik kan je verzekeren dat na verloop van tijd alle spieren van je armen en romp gaan protesteren tegen de onbekende arbeid die ze moeten verrichten. Bij café de Klinker was een deel van het terras voor ons gereserveerd voor de afsluitende barbecue. Martin en Anja, nogmaals ontzettend bedankt voor deze prachtige ervaring en laten we er een jaarlijkse gewoonte van maken.
