Rotterdam Marathon 2019

Trots en blijdschap overheersen na mijn vierde Rotterdamse marathon. Merkwaardig, want een mix van uitdroging en luchtgebrek bezorgen me mijn langzaamste tijd ooit. Toch juichen mijn kinderen als ik op de Coolsingel de laatste energie uit mijn krampende lijf pers. En daarmee begon de trots. Want mijn vrouw heeft het op haar eerste marathon fantastisch gedaan. Mijn dochter liep een PR, ruim binnen de vier uur, wat een kanjer. Mijn zoon knalde de straatstenen eruit tijdens een prachtige kwart marathon. Zijn vriendin had dienst op de spoedeisende hulp en deed er alles aan om onfortuinlijke lopers weer op de been te helpen. En ik mag deel uitmaken van een fantastische groep mensen die met elkaar naar dit evenement toeleefden en samen de stier bij de horens pakten.

Onze loopgroep telt deze editie meer dan vijftig deelnemers. De samenhorigheid van de gezamenlijke trainingen vloeit ook door de startvakken heen. Bij iedere startgolf denk ik aan degenen die al aan hun tocht beginnen. Ik proef de opgetogen en nerveuze sfeer bij mijn maatjes in startvak vier. Terwijl ik vlak na de startmatten Lee Towers een high-five geef struikelen voor me twee van hen over elkaar heen. Schrik, bloed, opstaan, doorgaan. We blijven een aantal kilometers in een groepje, daarna kiest ieder een eigen tempo. Mijn vrouw en ik lopen samen door.

Rotterdam kroont zich ook vandaag weer tot koningin van de lente. Mijn hartslag klimt met de snel stijgende temperatuur mee. Tot het halve marathon punt lopen we redelijk vlak, daarna kruipt het tempo omlaag tot ik maar stop met meten. Op de Erasmusbrug stuwen onze zoon en vrienden ons vooruit. Richting het Kralingse Bos wisselen wandelen en lopen elkaar steeds meer af. Ik denk het bos dichterbij dan het is. Het onovertroffen loopgroep steunpunt rond de drieëndertig kilometer is een oase. Gulzig klok ik er een flesje cola weg. Dat helpt tot we twee kilometer verder splitsen. Mijn vrouw loopt soepel door. Zo’n vierenhalf uur na de start doen PR en eindtijd er voor mij niet meer toe. Die klap, daar baalde ik in vorige edities stevig van. Deze keer voel ik een berusting die tot de finish bij me blijft.    

Tijdens een marathon beleeft ieder zijn eigen heroïek. Het is een reis die je tijdens de voorbereiding en gedurende de loop veel over jezelf leert. Mijn grootste helden zijn deze keer degenen die door blessures of ziektes niet in een startvak konden staan. Die bleven er toch bij. Tijdens de voorbereiding door mee te gaan op trainingslopen, met tips, met aanmoedigingen. Aan de start ons toejuichend, onderweg drankjes uitdelend of al append voluit meelevend vanuit hun huis. Op een medaille viering na afloop applaudisseren ook degenen die door de warmte uitvielen even hard mee als degenen die hun medailles en records haalden. We zijn bij elkaar in een sfeer waarin ieders prestatie even hard telt. Ik loop over van trots dat ik van dit alles deel mag uit maken.

Havana - halve marathon

Marabana. Alleen voor het woord wil je die wedstrijd al lopen toch? Het ritme, de klank, de a’s lekker laten galmen. MaaraabaanAAAAAA!! Zo klonk het bij de start op 18 november in Havana uit de mond van de Cubaanse speaker.

Toen een aantal maanden geleden het plan voor onze Cubareis bijna rond was, vond Jolan een link naar de Marabana, de marathon van Havana. Deelname aan een 21k of 10k bleek eveneens mogelijk. Uiteindelijk verschoven we onze reis met twee weken om aan de 10k deel te nemen. We kregen daarbij het advies om ons ter plaatse in te schrijven. 

En zo lopen we de vrijdagochtend voor de wedstrijd over de Malecón naar het luxe, op een kasteel lijkende, hotel National. De kilometerslange boulevard van Havana is vanwege de golven die over het wegdek slaan die ochtend afgesloten voor het verkeer. De loopkoorts neemt toe als we onderweg nationale en internationale lopers ontmoeten die allemaal de halve of de hele marathon lopen. Een aantal Cubaanse lopers vraagt of ze na de race onze schoenen krijgen. Voor ik het doorheb heb ik aan drie mensen mijn schoenen beloofd.

In de registratieruimte staat een lange tafel voor de uitgifte van de startnummers met stoeltjes voor degene die op hun beurt moeten wachten. We schuiven samen aan en vernemen dat de prijs voor alle afstanden gelijk is. Tevens blijkt dat het een 21k parcours is met twee rondjes voor de marathon. We kiezen toch voor de halve marathon want dit evenement willen we helemaal meemaken. In de prijs is een solidariteitsbijdrage versleuteld, want Cubanen onder de dertig jaar doen gratis mee. Na het ondertekenen van drie formulieren (ja, Cubanen houden van administratie) krijgen we onze tassen met de felbegeerde startbewijzen, t-shirts, armbandjes (iedere afstand een eigen kleur) en routekaarten op A3-formaat. Terwijl we naar buiten lopen kijken we elkaar lachend en vertwijfeld aan. We hebben niets van huis meegenomen voor deze afstand en probeer maar eens een gelletje in Havana te vinden. 

Bij de inschrijving hoort ook een uitnodiging voor een (pastaparty) lunch op zaterdag. Wij willen dat meemaken, dus in een coco-taxi op naar een sportcentrum waar dit wordt georganiseerd. We komen in een rij met voornamelijk Cubaanse lopers terecht en raken aan de praat met een hele mooie vrouw die ook meedoet aan de 21k. De lunch is in een kantine van het sportcomplex. We krijgen een bakje warme slierten met saus, een zakje limonade en schuiven aan tafel in de kale kantine. De pasta smaakt verrassend goed en we stappen vol optimisme de middagzon weer in. 

De volgende ochtend is het zover. De eigenaar van onze casa is zo vriendelijk om ons al om half zes ontbijt te serveren. We laten ons de verse vruchten en gebakken eieren goed smaken. Voor alle zekerheid nemen we ieder twee flesjes water mee. Gelukkig heeft Jolan een rolletje Dextro bij zich, dus met de voeding zit het wel snor. Bij de start voor het Capitolio is het gezellig druk. De zon straalt op de schoongepoetste oldtimers in de parkeervakken. We sluiten aan in het enige startvak voor alle afstanden en ja hoor, stipt om 7 uur klinkt het startschot. 

We beginnen rustig, lopen eerst een stukje door de oude stad en draaien dan de Malecón op waar hotels, vervallen huizen en woonkazernes uit de jaren ’50 elkaar afwisselen. Vissers op de borstwering kijken om naar het lint van zo’n 6000 lopers dat langs hen snelt. Vijf Ierse toeschouwers juichen als een landgenote langskomt. De temperatuur stijgt naar zo’n dertig graden met een, vanwege de regenval van vannacht, hoge luchtvochtigheid. Er staat geen zuchtje wind. Na negen kilometer draaien we van de zee af en begint het serieuze klimwerk over de heuvels van de stad. We lopen over zesbaans verkeerswegen die in onze richting zijn afgesloten voor het verkeer. Op de andere helft walmen oude dieselmotoren waardoor het op sommige plekken eenvoudiger lijkt om met een Cubaanse sigaar te gaan lopen. We zien jonge Cubaanse lopers op gymschoenen van het model dat ik ooit op gymles aanhad. 

De route draait om het sportcomplex waarnaast de Rolling Stones in 2016 optraden. Onze Cubaanse vriendin noemde dat evenement ‘epic’. Onze zorg blijkt onnodig, want de wedstrijdorganisatie is uitstekend. Er zijn twaalf waterposten met flesjes mineraalwater en bij twee krijg je ook een zakje limonade. Jolan slaagt er wonderwel in om een klein gaatje in het plastic te krijgen en van de mierzoete vloeistof te drinken. De mijne geef ik aan kinderen langs de route, ik heb genoeg aan drie dextrotjes. Over gelletjes hoef ik me dan ook nooit meer zorgen te maken. Wedstrijdofficals staan met clipborden op strategische punten langs de route om je startnummer te noteren. 

De laatste kilometers zijn zwaar. We lopen in de volle zon en het blijft heuvelachtig tot de finish. We komen langs de Plaza de la Revolución, waar Fidel zijn urenlange toespraken hield en de roodkopgieren rond de top van het 142 meter hoge stervormige Monumento a José Marti cirkelen. Daarna terug naar finish voor het Capitolio, waar de lopers ijsblokken krijgen uitgedeeld. Vlak na onze finish ontstaat een enorm kabaal want de winnaar van de marathon komt binnen en daar stort de lokale pers zich op. 

Ik geef mijn loopschoenen aan een Cubaanse jongen die me bedankt met een stralende glimlach en omhooggestoken duim. Over de Prado wandelen we terug naar onze casa en bekijken onderweg het werk van lokale kunstenaars die daar op zondagochtend neerstrijken. De oldtimers zoeven alweer aan weerszijden langs en achter ons wordt de eerste reclameboog afgebroken. We zijn een prachtige ervaring rijker, dit hadden we voor geen goud willen missen.

     

Kanotocht op de Nieuwkoopse plassen

Tijdens uitjes van de loopgroep voel ik me dertig jonger, zoals afgelopen zondag tijdens een kanotocht rond de Nieuwkoopse plassen. Ik heb zoveel gelachen dat ik niet meer wist of mijn kaken of mijn buik de meeste pijn deden. Hierdoor zou je wellicht gaan denken dat er alleen een beetje gedobberd werd, maar niets is minder waar. Martin, trainer van de marathongroep, en zijn vrouw Anja zijn fervente kanoërs die met een Canadese kano kampeertochten in meerdere Europese landen hebben gemaakt. Zij wilden ons met hun hobby laten kennis maken en als Martin je meeneemt, dan worden er kilometers gemaakt.

Zondagochtend even na tien uur vertrokken we met eenentwintig kanoënde lopers, verdeeld over vier Canadese kano’s en elf kajaks, vanuit Noorden (bij Nieuwkoop) voor een tocht van ruim vijftien kilometer door het natuurgebied rond twee uitgestrekte veenplassen. De route slingerde door brede vaarten en smalle slootjes. We kwamen op plekken waar geen andere boten mogen komen. Het riet wuifde ons toe en omarmde zo nu en dan een beginnende kanoër die even vergat hoe je ook weer moest sturen. Vanaf het water genoten we van de weidse blik over de rietvelden en de kleurige waterlelies die links en rechts van de kano’s in grote getale in bloei stonden. 

De bewolking en wind maakte het aanvankelijk fris, maar door de inspanning verdwenen vestjes als snel in de waterdichte tonnetjes aan boord. Soms zat de wind mee, en soms ook tegen. Op het open water trotseerden we golven en in de beschutting van de rietkragen gleden we soepel over bijna spiegelglad water. Hilarische taferelen met kano’s in elkaars vaarwater en peddels in de knoop wisselden af met geconcentreerd varen en een steeds soepelere techniek. 

Lunchen deden we op een eilandje aan de rand van de Noordeinderplas. Daarna pittig ploeteren tegen de wind in over de vaart langs Nieuwkoop. Het zingen van schoolkampliedjes hield de stemming er goed in. Vervolgens voeren we met een grote bocht en een flinke bries in de rug over diezelfde plas terug naar het startpunt. Die rugwind was welkom want ik kan je verzekeren dat na verloop van tijd alle spieren van je armen en romp gaan protesteren tegen de onbekende arbeid die ze moeten verrichten. Bij café de Klinker was een deel van het terras voor ons gereserveerd voor de afsluitende barbecue. Martin en Anja, nogmaals ontzettend bedankt voor deze prachtige ervaring en laten we er een jaarlijkse gewoonte van maken.

Leiden

Mijn allereerste halve marathon liep ik in Voorschoten, een buurtgemeente van Leiden. Twintig deelnemers worstelden zich destijds door de junihitte zonder drankposten of wat dan ook. Ik werd gedeeld negentiende die dag. Met een glimlach denk ik eraan terug terwijl ik met mijn zoon in de Breestraat in Leiden naar het startpunt van de halve marathon loop. Het is zijn eerste en dat in mijn geboortestad, wat dit een extra speciale dag maakt. Overal zijn herinneringspunten en sommige wijs ik hem aan. ‘Hier zat het LVC, waar ik in mijn jeugd bijna wekelijks naar bandjes stond te kijken.’ De warmte is voelbaar en iedereen heeft het er ook over. Een PR heb ik, met enige moeite, uit mijn hoofd gezet. Er heerst een relaxte sfeer onder de duizenden lopers en ik ontmoet in de drukte van het startvak maatjes van de loopgroep. Na de start draai ik de Lammenschansweg op en kom langs het station waar ik als dienstplichtige wekelijks vertrok richting de barakken van het Nederlandse leger. Via de Europaweg gaat de stoet Zoeterwoude in. Door de landelijke omgeving van het groene hart slingert het kleurige lint deelnemers naar Hazerswoude. Tussen de landerijen is het stil met her en der wat plukjes toeschouwers. In de dorpen is het gezellig druk. Buurtbewoners staan klaar met bekertjes water en tuinslangen om de lopers te besproeien. Via de Rijneke boulevard gaat het naar Leiderdorp waar tussen kilometerpunt twaalf en dertien mijn zoon, me voorbij dendert. ‘Gaat het pap?’ klinkt het opgewekt terwijl hij scherp een bocht aansnijdt. Vol vadertrots zie ik hem uit zicht verdwijnen. Via de Lage Rijndijk komen we Leiden weer in. De route scheert langs de buurt met arbeidershuisjes waar ik mijn eerste drie jaar woonde. Ik weersta de verleiding om er even een kijkje te nemen. Ook al ga ik niet voor een PR, een leuke eindtijd zit er nog steeds in. Een stuk verderop speelt een bandje Johnny Be Good. Het geeft me een kick, en die heb ik nodig want het is in de hitte best zwaar. Via de Morspoort loop ik de wijk binnen waar ik als scholier het Leidsch Dagblad bezorgde. Op de vismarkt, waar ik elke zaterdag bij de boekenstalletjes rondstruinde, joelen mijn vrouw en dochter me vanaf de tribune door de laatste meters. Tevreden met mijn eindtijd en de stabiele tussentijden babbel ik na met andere loopgroepers. Met mijn zoon wandel ik terug naar de Pieterskerk. Onderweg wijs ik hem nog andere punten uit mijn verleden aan. Het was een mooie dag, deze loop ga ik vaker doen.    

Het is zover

Samen met mijn dochter wandel ik naar het startvak bij de Erasmusbrug. Er heerst een nerveuze sfeer in de stad terwijl wij ons op de Coolsingel voegen in de stroom lopers en toeschouwers. Het weer is aangenaam, beetje fris nog. Om half tien zeg ik hardop een aanmoediging voor mijn vrouw en zoon, die een paar honderd meter verderop starten voor de kwart marathon. De afgelopen jaren is hardlopen bij ons een gezinsding geworden, en dat alleen al maakt alle inspanning de moeite waard. Nadat Lee Towers alle marathonners op het hart heeft gedrukt dat ze nooit alleen lopen klinkt het startschot. Na een tiental meters gaan we direct de brug op. Dat gaat in een rustig tempo, want de brug is afgeladen met lopers. Het wordt al snel warm. De eerste kilometers gaan redelijk. Ik hou me aan mijn tempo, drink regelmatig en pak bijtijds mijn eerste gelletje. Het is dringen bij de drankposten. Bij één ervan word ik getackeld en maak bijna een buikschuiver over de platgetrapte sponsjes. Ook de tweede doorkomst over de Erasmusbrug gaat nog goed, hoewel mijn kuiten hum eerste protest laten voelen. Mijn supporters staat strategisch bovenop de brug, een extra motivatie om goed te klimmen.

Richting het Kralingse bos neemt het aantal wandelende lopers om mij heen gestaag toe. Het lijkt wel een etappe uit een wandelvierdaagse te worden. De oorzaak laat zich ook bij mij goed voelen. De zon is door het wolkendek gebroken en het wordt warmer en warmer. Tot de dertig kilometer hou ik mijn tempo redelijk vol, daarna is het gedaan. Zowel mijn maag als kuiten schieten in een kramp waar ik niet meer vanaf kom. Mijn laatste gelletje komt er bijna weer net zo hard uit. Ik strompel nog richting het steunpunt van onze loopgroep in het Kralingse bos en ben heel blij een aantal hardloopmaatjes daar te zien. Ik hoop dat de cola die ik meekrijg als een soort toverdrank uit de strips van Asterix zal werken.

Helaas, het mag niet meer baten. De laatste tien kilometers zijn een mix van wandelen en dribbelen. Dat laatste hou ik steeds een minuut vol, daarna schiet de kramp er weer in. Ik finish uiteindelijk nog net binnen de vijf uur, zo'n half uur boven mijn gehoopte eindtijd. Terwijl mijn gezin me opvangt schud ik de teleurstelling van me af. Mijn dochter liep binnen de vier uur, megagoed.

Achteraf hoor ik bij de loopgroepborrel hoe zwaar mijn maatjes het hadden. Iedereen heeft in meer of mindere mate tijd verloren onderweg. Eigenlijk niet zo gek met die plotselinge warmte na maanden trainen onder winterse omstandigheden. Een vraag blijft door mijn hoofd spelen. Hoe had ik het anders kunnen doen zodat ik bij de dertig kilometer wel had kunnen doorzetten? Of zal ik op dat beruchte punt een volgende keer weer vastlopen? Er is maar één manier om daar achter te komen, volgend jaar weer meedoen. Wanneer start de inschrijving  voor Rotterdam 2019?          

Flow

‘Als je gaat denken gaat het fout,’ zegt mijn boksleraar met enige regelmaat tijdens een les, terwijl ik de combinaties probeer uit te voeren die hij net heeft uitgelegd. Linker directe – rechterhoek – linker opstoot – rechterhoek bijvoorbeeld. Zo’n combinatie correct uitvoeren gaat alleen als je in een ritme komt. Zodra je het bewust probeert te doen reageert je lijf anders. Dan komt er ineens een stoot die helemaal niet in de combinatie past of gooi je de volgorde door elkaar.  Een marathon lopen is ook je ritme vinden, het ritme van de pas, van je hartslag, van het schema. Om tijdens de wedstrijd niet te hoeven denken, dokter ik van tevoren alles uit. Dat zegt ook iets over mijn neiging controle te willen houden, maar dat even terzijde. Op paasochtend heb ik het schema voor mijn eindtijd op papier uitgerekend, inclusief een rustige start en eindsprint(je) op de Coolsingel. Die voorbereiding geeft rust, net als het voedingsschema en de wetenschap dat er bij het loopgroep steunpunt een flesje sportdrank voor me klaar staat. De week voor de wedstrijd wil ik zo min mogelijk afleiding. Zo werd ik afgelopen week kriegel van een weerman die meldt dat hij pas komende donderdag weet hoe het weerbeeld zich ontwikkelt en dat het twee kanten op kan gaan. Een relativerende gedachte komt op als ik terugdenk aan de afgelopen maanden. Als je van de reis kunt genieten wordt de bestemming minder belangrijk en vreemd genoeg neemt de kans dat je die bereikt dan juist toe. Ik heb genoten van de trainingen en voorbereidingen met elkaar, dat pakt niemand meer af. Ik ga genieten van het lopen van de marathon van Rotterdam. Ik kan bijna niet wachten, nog zes dagen te gaan.