Met z'n allen

Als het tijdens de Rotterdam marathon tegenzit dan denk ik terug aan afgelopen zaterdag in Zeeland, want dankzij die ervaring knok ik me met gemak door iedere tegenslag heen. Die zaterdag liep ik in een groep van vijftien marathonners  een rondje vijfendertig kilometer. We worstelden  met een harde oost-noordoosten wind die strak de stuifsneeuw vanaf de kale Zeeuwse akkergronden tegen ons aan joeg. Uit niets bleek dat de lente op de kalender nog maar vier dagen op zich laat wachten. De dag ervoor waren mijn vrouw en ik aangekomen bij kasteel Westhove in Domburg. Een korte wandeling naar het strand en daarna één en al gezelligheid in de eetzaal en bar van het Stayokay complex. Een groot deel van de groep van zeventig lopers was namelijk die vrijdagavond al aangekomen, de rest volgde de volgende ochtend. Iedereen mixte in een opperbeste stemming door elkaar en er was het hele weekend altijd wel een groepje om bij aan te schuiven.

Op zaterdagochtend, terwijl de sneeuw horizontaal langs het kasteel vloog, splitsten we in vier kleinere groepen uiteen, ieder met een eigen trainer. We liepen redelijk beschut tussen de bomen en deden onderweg spelletjes ter afwisseling. Ik was het spel Mastermind al bijna vergeten, maar merkte dat er een leuke loopoefening mee te doen is. 

Tijdens de lunch stouwde ik wat extra koolhydraten weg, want we gingen daarna op pad voor de langste duurloop uit het voorbereidingsschema.. We liepen in een compacte groep richting Middelburg, ondanks dat een aantal lopers beduidend sneller is. Dat gaf me zo'n gevoel van samenhorigheid, echt geweldig. Met z’n allen op weg voor hetzelfde doel en ieder toch weer op zijn eigen manier. Zo mooi om dat mee te maken en zo anders dan mijn voorbereidingen op eerdere marathons, waarvoor ik veel vaker alleen trainde. Het winkelpubliek in Middelburg keek zijn ogen uit terwijl we als een flashmob de winkelstraten doorkruisten. Bij de abdij verrasten we een bruidspaar door spontaan de bruidsrapportage te verlevendigden.

De laatste kilometers waren loodzwaar, mijn maatjes en de trainer sleepten me erdoorheen. Ondanks pijnlijke benen liep ik eenmaal terug bij het kasteel toch nog een ronde van vier kilometer met de anderen mee, want het is wel samen uit, samen thuis. In het bos schoten een paar herten schichtig voor ons weg. Voor de deur van ons verblijf draaide ik rondjes om de laatste meters naar de vijfendertig kilometer vol te krijgen. Ik was helemaal op en trots op mezelf en de anderen dat we deze prestatie door de Siberische kou hadden volbracht. 

Op zondag sloten we met een klein groepje het weekend af met rustig uitlopen, terwijl de anderen een bootcamp deden. Dat zag er ook superleuk uit, al die hardlopers die in gekleurde jasjes allerlei oefeningen doen in het bos. Ik durfde dat toch niet aan na de inspanning van de dag ervoor. Wat was dit weekend mooi, gezellig en intensief. Een enorme boost voor het vertrouwen, of zoals een van mijn maatjes het treffend zei: ‘die lach gaat niet meer van mijn gezicht.’