Op de Kralingse Plaslaan kijk ik naast me. Achter de rij
toeschouwers wandelt een jong stel met kinderwagen in dezelfde richting. Ik
haal hen in. Een vriend zat tijdens de NY marathon zo stuk dat hij op het slot
door wandelaars langs het parcours werd ingehaald. Zijn verhaal nam ik vandaag
mee naar Rotterdam. Als een soort ijkpunt voor mijn conditie. Het gaat dus
beter dan ik me voel en daar put ik hoop uit. Verheugd zie ik de bocht voor me
op weg naar Blaak en Coolsingel. Het rondje plas zit erop. Het zwaarste stuk.
Mijn hoofd beveelt wandelen, mijn lijf negeert het. Een tijd na de finish
realiseer ik me hoe mooi dit evenement is. De steun van familie en vrienden met
spandoeken, verfrissingen en aanmoedigingen. Al die mensen langs de weg die
mijn naam roepen en gebruiken voor een rijmelarijtjes. Voor het eerst van mijn
leven vond ik het zelfs leuk om Lee Towers te horen zingen. De euforie over het
vlotte tempo in de eerste 15 km. Fantaserend van een supersnelle tijd
overschatte ik toch mijn mogelijkheden. De tweede keer Erasmusbrug was een
killer. Wildplassen zonder commentaar van omstanders of boete. De laatste 2 km
iets versnellen om binnen de 5 uur aan te komen. En dat lukte ook nog!! Op mijn
finishfoto's zie ik een gepijnigd gezicht. De blijdschap komt later pas, in
stapjes, alsof die achter me aan wandelt en mij nog moest inhalen. 'Je trok je
eigen plan en dat is heel belangrijk' , vertrouwt Kees de Trainer me een kleine week later toe.
Hij heeft gelijk. Ik had mijn doel en aanpak, stelde die onderweg bij. Op basis
van gevoel en metingen. Die helpen elkaar. Mijn zelfvertrouwen groeide door
langere afstanden met snellere tijden terwijl mijn hartslag een lager tempo
sloeg. Ik leerde over lopen en voeding. Ik leerde dat ik mezelf stimuleer en
onder druk zet door er veel over te praten. En te schrijven. Dat bevordert de
discipline om te trainen, ook als ik geen zin heb. Met een fantastische
playlist (inmiddels ruim 700 liedjes) als trainingsmaatje. Het is gelukt met
mijn eigen plan, waarin familie, vrienden en de loopgroep heel belangrijk
waren. Bedankt voor al jullie support!
zondag 20 april 2014
zaterdag 12 april 2014
Ik ben er klaar voor
Ik ben er klaar voor. Vandaag is het zover, mijn eerste
marathon. Gisteren al een kijkje genomen in de stad bij de min-marathon en wat
een heerlijke sfeer zeg. Alles ademt lopen, lopen en nog eens lopen. Intussen zit ik me natuurlijk druk te maken
over wat ik nog moet eten, wat ik meeneem, hoe de start zal gaan en meer van
dat soort muizenissen. Van die kleine dingen die toch aan je zelfvertrouwen
knagen, ook na al die kilometers training van de afgelopen maanden. Een van de
leuke dingen in de voorbereiding vond ik te merken hoe zelfvertrouwen zich
ontwikkelt. Bij mij dan tenminste. Iedere keer dat ik in de training een grens
verlegde bouwde het verder op. Door op zaterdag in de loopgroep steeds beter
aan te haken. Door opmerkingen van familie en vrienden dat het heel goed ging.
Door zelf te ervaren dat het makkelijker gaat. En door tijd- en hartslagmeting
waar koele cijfers een steeds gunstiger beeld schetsten. En dan is het er
ineens. Dat gevoel van ‘ik kan deze afstand aan’. Gisteravond in de stemming
gekomen met heerlijk maaltje pannenkoeken en salade bij goede vrienden. De
avond afgesloten met een klassieker “Rocky”. Heerlijke film voor het ultieme
overwinningsgevoel. Nog een paar uur en
dan klinkt het startschot. Ik ga nog maar een beetje nerveus ronddrentelen en
mijn gezin vervelen met 10 keer dezelfde vraag. En tijdens het lopen vooral
genieten van de sfeer, de mede-lopers en de ervaring. Ik ben er klaar voor.
zondag 9 februari 2014
Je tegenstander is je vriend.
Gelukkig, de donkere maanden zitten er weer op. De twijfel
sloeg toe. Niet zozeer de afstand, meer de parcourtijd. Tevens voel ik voel de
knellende kracht van het schema. De moeite die het kost om dat in een drukke
week in te passen. Niet eens zozeer het lopen zelf. Het gaat meer om de tijd
eromheen. Het bijkomen van een lange of intensieve training. De rust die
minstens zo belangrijk is als de inspanning. De energie ontbrak om er iets over
te schrijven, terwijl ik dat juist zo leuk vind. De kers op de taart van de
prestatie. Misschien komt de dip ook om dat ik door de ervaring mijn
verwachtingen steeds bijstel. Van een voor mijn doen snelle tijd naar het besef
dat uitlopen voor nu al fantastisch is. Zo gaat dat met onrealistische doelen,
die verdwijnen in de mist. Dan vraagt het inspanning om ze bij te stellen omdat
ze volledig uit beeld laten verdwijnen zo veel makkelijker is. Vanochtend weer
op pad voor een 16 km rondje, de voorbode voor een periode met de echt lange
stukken van rond de 30 km. De wind verwelkomt me, laat het water van de Rotte
schuimen. Ik boks er tegenin met de wetenschap dat ik zo gedragen wordt. Zo is
de wind tegenstander en vriend tegelijk. Een symbool voor dit traject,
weerstand overwinnen en me laten dragen door de positieve ontwikkelingen.
Abonneren op:
Posts (Atom)