Het gaat branden

Ik lig op een nat grasveld in een heerlijke herfstzon, ergens in een woonwijk in Nieuwerkerk, gebouwd in de tijd dat huizen als broodjes over de toonbank vlogen. Huisjes netjes op een rij, grasveldje ervoor en klaar was Kees de projectontwikkelaar. Afgelopen week na de halve marathon van Den Haag rustig aan gedaan. Herstellen heet dat in het runnersjargon, even geen zin in mijn vocabulaire. 'Het gaat branden' zegt Melvin voorafgaand aan de oefening die we met zijn 12’en doen. Hij is onze bootcamptrainer. Bootcamp? Ja, ik bootcamp (is dat wel een werkwoord?) om naast het lopen aan mijn kracht te werken. Ik geloof in het positief effect van algehele krachttraining op mijn marathon prestatie. We doen sit-ups. Mijn buikspieren branden terwijl mijn buddy heen en weer rent over het gras. Bij bootcamp heb je een buddy. Dat klinkt serieus, bijna alsof je op een levensgevaarlijke missie bent. In werkelijkheid is het bedoeld als stimulans om meer uit de oefeningen te halen. Zo direct mag ik rennen, des te harder ik ren des te minder buikspieroefening hoeft hij te doen. Na 14 dagen zonder krachttraining is mijn bovenlichaam behoorlijk leeggelopen. Verdorie, wat gaan spieren hard achteruit als je er geen aandacht aan besteed. Een beetje zoals een relatie of vriendschap, zonder aandacht loopt die ook leeg. Omdat ik niet onder wil doen voor de anderen gooi ik er een schepje bovenop. Best een lastige eigenschap, niet onder willen doen voor. Het houdt mij bezig op momenten dat ik het ook wel eens wat rustiger aan wil doen. Melvin moedigt aan, 'verleg je grenzen'  nog zo'n gevleugelde kreet in het bootcamp wereldje. Waar ligt mijn grens? Of moet ik daar niet over nadenken? Is verleggen het doel en loop je vanzelf tegen je grens aan? Zijn stimulans werkt ook positief. Na een uurtje intensieve inspanning swingt James Brown mee als ik tevreden naar mijn auto loop, I feel good…. I knew that i would now!