Alle beetjes helpen

Het is donker, zo donker dat het lijkt alsof ik recht de muil van een gestrande potvis ben ingelopen. In de verte nadert een wit lichtje. Ik draai mijn arm onhandig voor mijn lijf om met het verlichte scherm van mijn smartphone de naderende fietser te waarschuwen. Heel toepasselijk zetten de Veils ‘my guiding light’ in. Niet alleen ben ik onzichtbaar, mijn gehoor blokkeer ik met een mix van favoriete liedjes. Lampjes heb ik niet, ik liep toch alleen in de zomer. Dan ging dat prima. Over gebrekkige voorbereiding gesproken. Ik loop door en bedenk me dat een helder doel stimuleert. In mijn geval Rotterdam 42k. De live uitzending van Ajax - AC Milan laat ik vanavond lopen om het zelf te doen. Het duister neem ik voor lief. Dat deed ik begin dit jaar wel anders. Met bier en chips op de bank wedstrijdje kijken, ook lekker hoor!!

De zondag erop loop ik deels dezelfde route langs de Rotte. Molenwieken lijken het grijze wolkendek aan te raken. Sinds de halve marathon van Den Haag valt het lopen me zwaar. Ergens heeft de gedachte zich genesteld dat dit doel een stuk groter is dan ik in mijn eerste enthousiasme realiseerde. Doelen schuiven als grenzen worden bereikt of buiten bereik lijken. Ze worden groter of kleiner al naar gelang je voortgang in de praktijk. Mede gevoed door wat je belangrijk vindt. Maar wat vind je dan belangrijk? Voor mij is een dag pas waardevol als ik iets heb gedaan. Vermoeiend, want daarmee is niets doen geen optie. Een mix van vrolijk optimisme en moedeloosheid overvalt me. Hoeveel meters nog tot Rotterdam42k? Een leuke vrouw jogt me tegemoet, haar blonde paardestaart swingt ritmisch op haar rug, een korte hi, een kleine lach. Witte letters schreeuwen vanaf haar zwarte shirt 'No Bounderies No Limits'. Tegelijk speelt Muse ‘feeling good’. Ik lach en voel de dip verdwijnen. Alle beetjes helpen!