Wat een end!

‘Nog een kilometer’ lacht de verkeerregelaar. Zijn woorden voelen als een schot hagel. Hoeveel laatste kilometers heeft een halve marathon in Den Haag dan? Mijn hardloop app verzekerde me al een stukje terug dat ik de 21,1 km binnen de streeftijd had afgelegd. De endorfinebom van dat moment is door zijn opmerking meteen uitgewerkt. Zoals de plezierige roes van de dronkaard verdwijnt als hij van de barkeeper hoort dat hij niets meer krijgt.  Mijn moed verkruimelt te plekke. Ik voel me alleen, achtergelaten in het Haagsche Bos als een eenzame Hans zonder Grietje. Met kermende kuiten strompel ik  deze extra kilometer door. Op uren lijkende minuten later finish ik onder aanmoediging van reeds  gefinishte plukjes lopers. Die ochtend meldde ik mij nog enthousiast voor mijn eerste halve marathon in meer dan 20 jaar. De spanning danste in mijn buik. Spanning? Waarvoor? Gewoon een stukje lopen. Toch plof ik na de registratie me een zucht van verlichting op de plastic bril van het toilet. Net als vroeger, voor de voetbalwedstrijd. Alleen dat was een echte wedstrijd. Met een team. Dat iets verwachtte, mopperde en juichtte. Dit is een plezierloop. Toch? Of wil ik mijn omgeving met deze deelname iets bewijzen? Ik start rustig en word de eerste kilometer door vrijwel het hele veld ingehaald. Ja, ook door lopers die ik langzamer had ingeschat. Halverwege het strand op, waar een langgerekt lint van lopers langs de branding onbereikbaar voor me loopt. Kilometers verder haal ik iemand in, en nog iemand. Mijn competitiegevoel loopt mee. Sneller willen zijn en balen als dat niet gaat. Zo is er een wedstrijd binnen de wedstrijd, zoals er ook een vraag verstopt zit in de vraag die iemand je stelt. In de laatste kilometers moedig ik anderen aan. Dat voelt veel lekkerder. Deze halve (en een beetje) marathon was een tussenstap op weg naar de hele van Rotterdam . Wat een end wordt het nog.