Eigenlijk besluit ik in het startvak pas om ervoor te gaan.
Dat komt door een ballonnetje, dansend aan een touwtje in de koude wind. De
blauwe cijfers met een eindtijd van twee uur dertig springen me tegemoet. ‘Ga niet voor een PR, loop in dienst van je
marathontijd’, zei onze trainer in
de bus die ons, achtendertig lopers van Loopgroep Nesselande, van Rotterdam naar de
Asselronde in Apeldoorn bracht. Ik probeer de vijfentwintig kilometer vandaag in
marathontempo te voltooien, een ambitieus plan en tevens een mogelijk “PR”. Vorig
jaar liep ik me hier helemaal stuk, de brandstof was onderweg ineens op. Nu sta
ik afgevuld met krentenbollen aan de start en ga ik onderweg eerder aan de gelletjes.
De eerste vijf kilometer loop ik toch weer te snel en halverwege beginnen mijn
benen zwaarder te voelen. Toch niet weer stuk gelopen? Ik vergeet dat ik op een
lang stuk vals plat van het glooiende parcours loop. Ik schrik van lopers die me
schokschouderend en puffend inhalen terwijl ik mijzelf nog een atletische tred
toedicht. Het lukt me met veel moeite om het tempo redelijk vast te houden. Ik
finish met om rust gillende benen met een “PR”, dat echter weer net onder mijn
streeftijd ligt. Ik hou hier een dubbel gevoel aan over. Stiekem had ik op meer
snelheid en duurvermogen gehoopt. Op de terugweg geniet ik van medelopers die trots
zijn op hun prestaties, sommige in een tijd die ze vooraf niet voor mogelijk hielden.
Die drive voel ik ook, ik wil mezelf op acht april in de Rotterdamse marathon verrassen.
Daar is minimaal het tempo van vandaag voor nodig. Er is nog werk aan de winkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten