Rust

Het gaat wel heel erg goed denk ik op woensdagavond na een 10km loop met de Rotterdam Running Crew. Deze club organiseert lopen door delen van Rotterdam waar je niet zo snel komt. Mijn vrouw vindt dat hartstikke leuk en ik ga een keertje mee. Bij het vertrek uit het monumentale gebouw van de Schiecentrale sluit ik me per ongeluk aan bij de 6.00 tempogroep. Uiteindelijk lopen we door Schie- en Keilehaven ruimschoots binnen dat tempo. En dat op een doordeweekse avond na een drukke werkdag. Optimisme viert hoogtij en ik schroef voorzichtig mijn streeftijd voor de marathon omlaag. Twee dagen later slaat de koorts onverbiddelijk toe. Brak worstel ik me door het weekend. Geen training, geen halve marathon op zondag, hoe moet dat met het schema? Ik slik medicijnen waar de nationale dopingautoriteit de wenkbrauwen bij zou fronsen. Alles om zo snel mogelijk weer de weg op te gaan. Mijn vrouw laat me een artikel lezen van een sportarts die daarin uitlegt dat je 1 à 2 dagen klachtenvrij moet zijn om weer te mogen sporten. Rust is belangrijk, maar voor conditiebehoud mag je de gewone dingen waar mogelijk blijven doen. Dat triggert me, dus ik probeer zo veel mogelijk in huis te doen en hang even later hijgend bovenaan de trap. Dan maar de keuken in, bananenbrood bakken. Een recept van Dafne, jazeker de wereldkampioene. Een uur later dampt mijn eerste zelfgebakken brood op het aanrecht, zo jammer dat ik er snotverkouden niks van proef. Uitgeput val ik op de bank in slaap. De dagen erna doe ik helemaal niets meer. Ze hebben namelijk gelijk, rust is het enige dat echt helpt.