De mist
kruipt steeds dichter om de eenzame loper heen. Een flauwe halve maan probeert
vergeefs de laaghangende nevel te doorboren. Bomen flankeren iedere zijde van
de slingerende weg, daarachter is het duister. Onverstaanbare stemmen klinken
door de mist. Het lijkt wel een scene uit een matige B-film. Mijn fantasie
neemt de vrije loop. Ik vertraag ongemerkt. Behoedzaam. Lichtjes dansen mijn
richting op. Het blijkt een groep tegemoet komende lopers. Als ze me gepasseerd
zijn versnel ik om het open stuk verderop te bereiken. Ik ken deze weg op mijn
duimpje en toch laat ik mijn tempo door mijn gedachten beïnvloeden. Gedachten en lopen vormen een wisselwerking. Mentale
vermoeidheid leidt tot lichamelijke vermoeidheid en andersom. In de Runner’s World van december staat een interessant artikel over het
overtreffen van je prestaties door je brein te trainen. En ik maar denken dat
het alleen om schema’s en kilometers maken gaat. Sterker!
Ook je herstel kun je denkend beïnvloeden. Marianne, expert in
ontspanningstherapie, legt me geduldig uit dat je mentale toestand invloed
heeft op het herstellend vermogen van je lichaam. Bij gelijke omstandigheden is
aangetoond dat je lichaam minder goed hersteld als je de mentale belasting
(stress) in stand houdt. Glimlachend concludeer ik dat me druk maken om een
blessure de tijd verlengt dat die blessure duurt. Ook neem ik nogal wat
gedachten op de bagagedrager meeneem tijdens het lopen. Toch eens proberen die
thuis te laten en me op het lopen concentreren. Van de omgeving genieten. In
het artikel wordt glimlachen tijdens de loop aangehaald als stimulans voor een
automatische versnelling (en snellere tijd). Tijdens de ochtendtraining dook
het prachtige liedje Why Not Smile op de koptelefoon tevoorschijn. Misschien
moet ik dat nummer wel tijdens de hele marathon draaien. Kijken wat dat met
mijn tijd doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten