Ik ben er klaar voor. Vandaag is het zover, mijn eerste
marathon. Gisteren al een kijkje genomen in de stad bij de min-marathon en wat
een heerlijke sfeer zeg. Alles ademt lopen, lopen en nog eens lopen. Intussen zit ik me natuurlijk druk te maken
over wat ik nog moet eten, wat ik meeneem, hoe de start zal gaan en meer van
dat soort muizenissen. Van die kleine dingen die toch aan je zelfvertrouwen
knagen, ook na al die kilometers training van de afgelopen maanden. Een van de
leuke dingen in de voorbereiding vond ik te merken hoe zelfvertrouwen zich
ontwikkelt. Bij mij dan tenminste. Iedere keer dat ik in de training een grens
verlegde bouwde het verder op. Door op zaterdag in de loopgroep steeds beter
aan te haken. Door opmerkingen van familie en vrienden dat het heel goed ging.
Door zelf te ervaren dat het makkelijker gaat. En door tijd- en hartslagmeting
waar koele cijfers een steeds gunstiger beeld schetsten. En dan is het er
ineens. Dat gevoel van ‘ik kan deze afstand aan’. Gisteravond in de stemming
gekomen met heerlijk maaltje pannenkoeken en salade bij goede vrienden. De
avond afgesloten met een klassieker “Rocky”. Heerlijke film voor het ultieme
overwinningsgevoel. Nog een paar uur en
dan klinkt het startschot. Ik ga nog maar een beetje nerveus ronddrentelen en
mijn gezin vervelen met 10 keer dezelfde vraag. En tijdens het lopen vooral
genieten van de sfeer, de mede-lopers en de ervaring. Ik ben er klaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten